Храмы Мінска

Касцёл Святых Сімяона і Алены атрымаў «народнае» імя Чырвонага касцёла не выпадкова. Святочнае, урачыстае і «багатае» аблічча храма, пабудаванага з чырвонага колеру цэглы, упрыгожвае адну з галоўных пляцоў Мінска. Аднак за выдатнай неараманскай архітэктурай хаваецца вельмі трагічная гісторыя пра памерлых дзяцей фундатара. Экстэр'ерам не саступаюць пышнасцю і інтэр'еры Чырвонага касцёла. Галоўная яго рэліквія - копія Турынскай плашчаніцы, перададзеная з Італіі ў 2002 годзе. Поруч з касцёлам, у памяць пра загінулых пры ядзернаму бамбаванню, усталяваны «Звон Нагасакі».

Мінскі Сабор Святых Пятра і Паўла – найстаражытнейшы праваслаўны храм у горадзе. Яго летазлічэнне вядзецца з 1613 года. Толькі задумайцеся: больш за 4 стагоддзі сюды прыходзяць вернікі, каб з малітвай звярнуцца да Бога і пазбыцца ад душэўных ран. Мінскі старажыл за стагоддзі нямала пабачыў і дабра, і злы. Сцены храма помняць будаўнікоў з Вільня і гараджанаў, што стваралі яго, мастакоў, манахаў, чые сэрцы непарыўна злучаны з гэтыя месцам. Перажыў сабор і напады іншавернікаў, і вайсковыя разбурэнні, і савецкія пераследы. Не гледзячы ні на што, сёння ён актыўна развіваецца і гатовы сустракаць Вас!

Кафедральны касцёл Найсвятой Панны Марыі ўпрыгожвае адну з вуліц гістарычнага цэнтра Мінска. Нягледзячы на тое, што яго асноўнай аб'ем «схаваны» сярод шараговай забудовы, ён, без сумневу, прыцягвае пагляды мінакоў. Збудаваны напачатку XVIII стагоддзя касцёл манастыра езуітаў, захоўвае гісторыю і, перададзеныя з Рыма, моцы Святога Феліцыяна. А вось аблічча яго, вытанчаныя элементы архітэктуры і «ЗD» фрэскі асцярожна захавалі для нас архітэктары пяцідзясятых, калі «маскавалі» храм пад сталінскі ампір.

Сабор, нібы музыка, якая цудам увасобілася ў камені. Яна чутная здалёку і цешыць нас, у той час, калі шматлікае з атачальнай архітэктуры гучыць дысанансам гэтаму ўзнёсламу пачуццю. Гармонія яго вонкавага аблічча, мяккасці абрысу яго звонавых веж, кантрастуе з грубіянскімі, вуглаватымі формамі будынкаў, якія знаходзяцца недалёка ад храма. Свята-Духоў сабор звяртае на сябе ўвага здалёку, узвышаючыся на высокім узгорку над пляцам Волі.

Пабудаваны ў сярэдзіне XVII стагоддзя храм пры манастыры, некалі славіўся мноствам разьбяных пазалочаных алтароў. Аднак дзеяў ён не доўга – каля 10 гадоў. Ужо ў сярэдзіне XVIII стагоддзі манастыр зачынілі, у звязку з актыўным удзелам у паўстанні манахаў-бернардынаў. Нягледзячы на тое, што дзеянне яго больш не было адноўлена, архітэктура комплексу адноўлена, а корпусы выкарыстоўваюцца для «свецкіх» мэт.

У розны час храм прыналежаў грэка-каталікам і праваслаўным, а цяпер - юным музыкам. На пустку ў самым сэрцы сталіцы вярнуўся архітэктурны шэдэўр, які спалучае элементы готыкі, рэнесансу і барока (што само па сабе рэдкасць). Сам будынак былога манастыра базіліянак, дзе ў XVI стагоддзі манашкі займаліся апекай жабракоў дзяцей, цяпер - дзіцячая музычная школа. Мужчынскі корпус манастыра гуляў важную ролю ў жыцці горада на працягу ўсяго яго жыцця. Тут у розны час месцавалася беларуская школа і друкарня, бібліятэка, якая славілася калекцыяй рэдкіх рукапісаў і друкаваных кніг, рэзідэнцыя праваслаўнага архібіскупа, мужчынская ўрадавай гімназія. Сёння - гэта яшчэ адзін ключ да вывучэння гісторыі Мінска.

Свята-Лізавецінскі жаночы праваслаўны манастыр даволі малады – яму каля 20 гадоў. Не гледзячы на тое, што збудаваны быў з нуля – сёння налічвае 8 храмаў, каля 20 розных майстэрняў, трапезную і крамы і іншыя збудаванні ў розных кропках Мінска і рэгіёна. Прывабная візантыйская архітэктура манастыра, у спалучэнні з маляўнічым інтэр'ерам, фрэскавымі роспісамі і аўтэнтычнай атмасферай, ствараюць незабыўнае ўражанне. А майстэрні і крамы дазволяць Вам набыць тавар, даслоўна выраблены на Вашых лазах.