Гісторыя развіцця
Першае пісьмовае згадванне пра Жыровічы датуюцца 1493-1495 гг., калі вялікі князь Казімір падаў яго ў валоданне шляхцічу А. Солтану. Новы ўладальнік пабудаваў царкву на месцы, дзе па легендзе, у 1470 з'явілася выява Маці Божай, вакол якога і паўстала сучаснае селішча. З 1565 тут пачалі праводзіцца кірмашы. У 1587 г. упершыню згадваецца Жыровіцкі манастыр. З 1610-х гг. Жыровічы знаходзілася ў валоданні Л. Сапегі, потым І. Мялешка. У 1624 г. Жыровічы атрымалі статус мястэчка, а ў 1652 г. кароль і вялікі князь Ян Казімір дараваў селішчу Магдэбургскае права. Неўзабаве Жыровічы сталі буйным гандлёвым цэнтрам у якога быў уласны герб.
У выніку трэцяга падзелу Рэчы Паспалітай у 1795 г. Жыровічы апынуліся ў складзе Расійскай імперыі. У Першую сусветную вайну Жыровічы занялі нямецкія войскі. У 1919-1920 гг. мястэчка пераходзіла з рук у рукі - ад бальшавікоў да польскага войска. Паводле Рыжскай мірнай дамовы 1921 г. Жыровічы апынуліся ў складзе міжваеннай Польскай Рэспублікі. У 1939 г. Жыровічы ўвайшлі ў БССР, неўзабаве статус селішча панізілі да вёскі. У 2005 г. Жыровічам быў прысвоены статус аграгарадка.
Турыстычны патэнцыял
У аграгарадке знаходзіцца архітэктурны комплекс былога ўніяцкага (цяпер праваслаўнага) Свята-Ўспенскага манастыра, які складаецца з: гаспадарчых пабудоў, званіцы, манастырскага корпусу, Успенскага сабора, Багаяўленскай царквы, Крыжаўзвіжанскай царквы. Акрамя таго, на паўночнай ускраіне Жыровіч захавалася драўляная Свята-Георгіеўская царква.
