У 1934 годзе, па праекце выдатнага архітэктара з Ленінграда Іосіфа Лангбарда, у Мінску з'явіўся першы элемент будучай плошчы: ансамбль Хаты ўраду. У той жа час Іосіф спраектаваў і саму плошчу Леніна (так яна тады звалася). Менавіта тут планавалі стварыць грамадскі цэнтр горада і звязаць яго з прывакзальным раёнам.
Першапачаткова плошча Леніна была прастакутнай. У паўночнай частцы яе размяшчаўся партерны сквер, у адкрытай частцы перад Хатай урада – аўтастаянка. Сучаснае аблічча пляц набыў у пасляваенны перыяд.
У 1991 годзе яе пераназвалі ў плошчу Незалежнасці. Пачаўся працэс рэканструкцыі. Галоўны архітэктар праекта Міхась Гауфельд, у сілу свайго таленту, змяніў аблічча плошчы. Яе ўпрыгожыла наземная пешаходная зона з фантанамі, скульптурнымі кампазіцыямі і зелянінай. Пад плошчай размясціліся тры ўзроўня гандлёва-забаўляльнага комплексу з паркінгам на 500 месцаў – ГК Сталіца.
Неад'емнай часткай плошчы Незалежнасці сталі і навучальныя ўстановы: найстары ВНУ Беларускі дзяржаўны ўніверсітэт і Беларускі дзяржаўны ўніверсітэт імя Максіма Танка. Тут размясціўся і самы вялікі на тэрыторыі СНД помнік Леніну. А таксама гасцініца «Мінск», Касцёл Святых Сімеона і Алены і шматлікія іншыя выбітнасці. Яны, як сведкі розных эпох, захоўваюць памяць і нагадваюць нам пра гісторыю мінулых гадоў.
