Легенда "Прывід Мінскай ратушы"

Гісторыя адбылася ў XVIII ст. У Караля Радзівіла быў сябар і далёкі сваяк Міхал Валадковіч, які хацеў стаць членам Мінскага магістрата. Быў ён разгільдзяем і п”яніцам, з такой славай у ратушы яго ніхто не чакаў. Валадковіч звярнуўся па дапамогу да свайго сваяка. Радзівіл прыехаў у Мінск з салдатамі, увайшоў у магістрат, і раптоўна шалапутны таварыш атрымаў жаданую пасаду. Нягледзячы на ​​свой новы самавіты статус, наваяўлены член магістрата працягваў тварыць адно безумство за адным. То шабляй у прысутным месцы, падпіўшы, махаць пачне, то пропаведзь ксяндзу сарве.

Гарадскія ўлады доўга трывалі выхадкі самадура, ведаючы пра высокага заступніка злыдня, які ў любым выпадку выцягне яго з турмы. Але аднойчы чаша цярпення перапоўнілася. 12 лютага 1760 года Валадковіча схапілі і практычна без суда і следства прысудзілі да расстрэлу. Да нічога не разумеючага Валадковічаў у вязніцу прыйшоў святар і прапанаваў пакаяцца, маўляў, гэтага дастаткова, каб яго прабачылі. Але бедалага, ці то адчуваючы ўласную беспакаранасць, ці то лічачы, што яго разыгрываюць, прасіць прабачэння адмовіўся. Адразу пасля гэтага Міхала вывелі ў парк ля ратушы і расстралялі.

Кажуць, што душа злыдня яшчэ доўга з”яўлялася па начах побач з ратушай і патрабавала справядлівай кары. Ратушу знішчылі, а цяпер, калі яе аднавілі, пагаворваюць, што прывід з”явіўся ізноў.