Легенда "Лошыцкі прывід"

Самы вядомы прывід Мінска жыве ў Лошыцкай сядзібе. Лошыцкая сядзібна-паркавы ансамбль - адно з самых цікавых і загадкавых месцаў у Мінску. Адзін з самых старажытных і найбольш добра захаваліся помнікаў падобнага роду ў Беларусі авеяны мноствам легенд і паданняў.

Валадар Лошыцы пан Яўстафій Любанскі ажаніўся ў 37 гадоў на дваццацігадовай Ядвізе Кіневіч - дочкі кіраўніка мазырскай шляхты. Яўстафій быў па еўрапейску адукаваным і высокакультурным чалавекам, які дзякуючы сваёй актыўнай грамадзкай дзейнасьці быў шырока вядомы сярод мінскай інтэлігенцыі і дваранства. Валадар Лошыцы і яго маладая жонка напоўнілі сваю сядзібу палотнамі вядомых мастакоў, прывезеных з паездак па Еўропе, Лошыцкая бібліятэка дзякуючы іх намаганням стала адной з найбагацейшых на Міншчыне. Пара Любанскіх неаднаразова збірала ў сябе на пышных балях і прыёмах ўвесь свет Мінскай губерні, прымала ўдзел у дзейнасці дабрачынных таварыстваў. Прыгажосць, вытанчаныя манеры і начытанасць зрабілі Ядвігу Любанскаю гераіняй мінскіх баляў і прыёмаў, якія ладзіліся мінскай арыстакратыяй. Выхаваная ў традыцыях польскай культуры і каталіцызму замужняя шляхцянка мела няшчасце пакахаць расійскага чыноўніка - мінскага генерал-губернатара А.М. Мусіна-Пушкіна. Сітуацыя была неардынарнай і драматычнай, пра раман казаў увесь менскі свет, сваякі абураліся. Губернатар, які адрозніваўся лібералізмам, напярэдадні рэвалюцыйных падзей 1905 годзе быў адкліканы ў Пецярбург. З тых часоў у Лошыцу па некалькі разоў на дзень сталі прыходзіць дэпешы са сталіцы імперыі, што не магло не абураць законнага мужа Ядвігі.

Аднойчы ўвечары, магчыма пасля сваркі з мужам, Ядвіга выбегла з хаты і накіравалася да ракі. Што адбылося далей, ніхто не ведае: магчыма, яна сама кінулася ў раку, магчыма, гэта адбылося выпадкова. Праз некаторы час Пан Любанскі, які адправіўся разам з усімі сваімі слугамі на пошукі жонкі, знайшоў нежывое цела Ядвігі ў рацэ недалёка ад сядзібы. Забіты горам Яўстафій загадаў назаўжды закласці мурам акно ў пакоі Ядзвігі і пасадзіў побач з месцам гібелі жонкі маньчжурскі абрыкос. Сам жа ён закінуў усе справы і з”ехаў на Каўказ, дзе неўзабаве і памёр.

Ядвіга ж назаўсёды засталася ў Лошыцы. У ясныя ночы кожную вясну ў пару цвіцення маньчжурскага абрыкоса на фоне месяца ў парку з”яўляецца надзвычай выразны сілуэт жанчыны ў шырокай белай вопратцы і прадказвае закаханым парам, як складзецца іх сумеснае жыццё.