Легенда "Легенда пра люстэрка"

Калісьці, даўным-даўно, на месцы Нарачанскіх азёр стаяў усюды глухі, дрымучы лес. У лесе, у хатцы жыў ляснік са сваёй дачкой Галінай. Галіна была дзіўнай прыгажуняй з доўгімі бялявымі валасамі як лён і велізарнымі сінімі вачамі. Дачуўшыся пра незвычайную прыгажосць дзяўчыны, да яе прыязджалі сватацца жаніхі. Шмат у яе пабывала сватаў, але ўсё атрымлівалі адмову, таму што кахала Галіна Васілька — моцнага і добрага хлопца, майстры на ўсе рукі.

Аднойчы Васілёк падарыў Галіне люстэрка, са словамі: «Беражы яго, яно чароўнае, яно адліта з крынічных пясчынак. У яго празрыстай глыбіні ты зможаш убачыць свой лёс». Калі Галіна зазірнула ў люстэрка і ўбачыла: яснае чыстае неба, возера колеру неба. Было лета, нішто не прадвесціла дрэннага закаханым, і Галіна нічога не зразумела са свайго бачання. Але лета прайшло, наступіла восень, і восень прынесла бяду.

Слугі вядомага ў акрузе багацея наляцелі ў хатку лесніка, яго забілі, а дачка схапілі і даставілі гаспадару. Плакала і тужыла Галіна, чакаючы дапамогі свайго каханага. І дапамога прыйшла: Васілёк пракраўся ў палац, забіў ненавіснага пана, але прачнулася варта… Ускочыўшы на канёў, закаханыя паспрабавалі сысці ад пагоні, але не змаглі. Юнак адправіў Галіну ў бок яе хаты, а сам адвёў пагоню. Прымчалася на каню дзяўчына да таго месца, дзе была яе з бацькам хата, і ўбачыла адно толькі папялішча. У знямозе апусцілася яна на зямлю і стала чакаць свайго жаніха.

Шмат прайшло часу, а хлопца ўсё няма і няма. І тады узгадала Галіна аб зеркальце, глянула у яго і ўбачыла - ляжыць на ўзгорку цела забітага Васілька, стаіць над ім верны конь і кружыць крумкач. У жаху выпусціла дзяўчына люстэрка і там, дзе ўпалі серабрыстыя аскепкі, зазіхацелі азёры: Нарач, Мястра, Баторына, Бледнае. Галіна жа ператварылась у чайку. І ў яснае сонечнае надвор”е, і ў непагадзь ўсё кружыць чайка над возерам, усё крычыць, усё кліча свайго мілага.