У XVII стагоддзі Смолянский замак быў адным з асноўных культурных цэнтраў Усходняй Беларусі. Праз Смаляны праходзіў традыцыйны сухапутны шлях з Заходняй Еўропы ў Маскву, таму замак ахвотна прымаў многіх высокапастаўленых падарожнікаў. Смолянский замак меў і сваё імя, што было не зусім характэрна для беларускіх земляў: яго называлі «Белы Ковель». Слова «Ковель» з'явілася ў назве замка таму, што менавіта гэтае мястэчка, якое знаходзіцца ў сучаснай Украіне недалёка ад Брэста, памянялі Сангушкі на Смаляны, якія належалі тады князь Андрэй Курбскі. А «Белы» - таму што сцены і вежы былі цалкам выбеліць. Дарэчы, гэтая рыса таксама вылучала замак сярод іншых - не было на беларускіх землях іншага такога белага замка.
Унутраныя корпуса Смолянского замка былі трохпавярховымі. У жылых пакоях стаялі печы з белымі кафлямі, упрыгожанымі малюнкам радавога герба магнацкага роду, супадае з дзяржаўнай "Пагоняй". Вядома, што на схіле жыцця гаспадар замка князь С. А. Сангушка загадаў зафарбаваць светлыя і жыццярадасныя фрэскі ў пакоях i ў распісаць сцены карцінамі на рэлігійныя сюжэты, пераважна на тэмы смерці і забыцця.
Белы Ковель неаднаразова падвяргаўся разбурэнням падчас шматлікіх войнаў. Моцна пацярпеў падчас руска-польскай вайны і ў Паўночную вайну. У 1708 у Смалянах было разбіта войска ад'ютанта Карла XII генерала Канифера, а сам ён трапіў у палон. Адыходзячыя войскі Пятра I часткова ўзарвалі замак, каб не пакідаць яго што рухаўся сюды шведскаму каралю. Заняпад і разбурэнне давяршыць ў сярэдзіне 19 стагоддзя, калі новы гаспадар легендарнага Белага Ковеля тайны радца, сенатар Аляксей Сямёнаў прадаў яе мясцовым дзялкам на цэглу.
У цяперашні час Захаваецца рэшткі галоўнай пяціяруснай вежы, які прымыкае да яе жылога корпуса, фрагменты падмуркаў па ўсім перыметры комплексу і падвальныя памяшканні, засыпаныя на дадзены момант зямлёй.
