Гісторыя развіцця
У пісьмовых крыніцах Ляхавічы згадваюцца ўпершыню ў 1492 г. як цэнтр Ляхавіцкай воласці. У гэты час Ляхавічы былі не толькі аграрна-гандлёвым паселішчам, але і адміністрацыйна-гаспадарчым цэнтрам буйнога феадальнага маёнтка. У першай палове XVI ст. належалі Гаштольдам. З 1551 г. Ляхавічы належалі вялікаму князю Жыгімонту Аўгусту.
10 красавіка 1572 года Жыгімонт Аўгуст перадаў гарадок Яну Хадкевічу. Яго сын пабудаваў на месцы невялікага драўлянага новы мураваны замак бастыённага тыпу па самым сучасным еўрапейскім узорам. У 1635 годзе замак і горад перайшлі ва ўладанне Сапегаў.
У сярэдзіне XVII ст. падчас вайны Расіі з Рэччу Паспалітай рускія войскі спрабавалі заняць Ляхавічы, аднак, аблога скончылася безвынікова бо, гарнізон замка не пайшоў ні на якія саступкі непрыяцеля.
Падчас Паўночнай Войны (1700-1721) Ляхавіцкі замак адчуў на сабе аблогу войскаў шведскага караля Карла XII.
Да канца XVIII ст. ў горадзе захаваліся толькі руіны легендарнага замка.
З 1939 года горад у складзе БССР, з 15 студзеня 1940 года раённы цэнтр.
З чэрвеня 1941 года па 6 ліпеня 1944 года горад быў акупіраваны нямецкімі войскамі. Яўрэі, цыганы, інваліды Ляховіч і бліжэйшых населеных пунктаў былі сагнаны нацыстамі ў гета і ў большасці сваёй знішчаны.
Турыстычны патэнцыял
Напрыклад Касцёл Святога Язэпа, быў пабудаваны ў 1907 годзе. У 1950 годзе касцёл быў перабудаваны, у выніку чаго пазбавіўся многіх элементаў сваёй канструкцыі, у тым ліку і званіцы. Зараз у сценах храма знаходзіцца паліклініка.
Таксама тут можна ўбачыць сядзібу Чарноцкіх - помнік сядзібна-паркавай архітэктуры пачатку 19 стагоддзя. Ўключае сядзібны дом, парк, флігель. Сядзібай у розны час валодалі Неміровічы, Табаровічы, езуіты, Брындзы, Массальские, Чарноцкія (Чарноцкие).
Пейзажны парк за сядзібным домам захаваў старыя прагулачныя маршруты, якія праходзяць праз паляны і групы дрэў з двухсотгадовай экземплярамі велічных памераў. Да элементаў «садовага побыту», якія ажыўляюць гэтыя раслінныя кампазіцыі, варта аднесці загадкавы каменны стол, адукаваны круглымі гранітнымі плітамі. Ёсць тут і своеасаблівы «сонечны гадзіннік» - яго раней ўяўляла 12 (ацалела 4) лістоўніц, высаджаных у круг і дапоўненых васьмю валунамі.
