Чарнобыльская трагедыя і яе наступствы
Аварыя на Чарнобыльскай АЭС 26 красавіка 1986 года стала адной з самых маштабных тэхнагенных катастроф у гісторыі чалавецтва. Яна кардынальна змяніла жыцці тысяч людзей у Беларусі, Расіі і Украіне. Брагінскі раён апынуўся ў ліку найбольш пацярпелых: больш за 60 тыс. га зямлі былі забруджаныя, 29 тыс. жыхароў пераселены, 47 вёсак апусцелі, а 8 вёсак былі цалкам пахаваныя.
Сёння гэтыя тэрыторыі ўваходзяць у склад Палескага радыяцыйна-экалагічнага запаведніка, а сам Брагінскі раён стаў месцам памяці, куды прыязджаюць турысты, каб убачыць наступствы катастрофы і ўшанаваць памяць яе ліквідатараў.
Подзвіг Васіля Ігнаценкі
Сярод першых, хто апынуўся ў эпіцэнтры пажару на 4-м энергаблоку ЧАЭС, быў ураджэнец Брагінскага раёна Васіль Ігнаценка. Ён быў прафесіяналам, выдатным спартсменам і прызнаным лідарам. У тую трагічную ноч ён тушыў пажар на даху, ратаваў таварышаў з агню і, нягледзячы на смяротныя дозы радыяцыі, змагаўся да канца.
Цяжкія апёкі і апрамяненне прывялі яго ў маскоўскую клініку, дзе лепшыя лекары змагаліся за яго жыццё. Аднак 13 мая 1986 года Васіль памёр. Яго подзвіг застаўся ў гісторыі, а памяць пра яго ўвекавечаная ў помніку ў Брагіне, а таксама ў Кіеве і Маскве.
Стварэнне помніка герою
Будаўніцтва помніка Васілю Ігнаценку ў Брагіне пачалося па ініцыятыве камсамола ў пачатку 1990-х гадоў. Скульптар Вячаслаў Долгаў з Гомеля спачатку стварыў гіпсавую мадэль, але праз недахоп сродкаў працэс спыніўся. Толькі дзякуючы актыўнаму збору ахвяраванняў удалося адліць бюст у бронзе. У 1993 годзе, напярэдадні гадавіны Чарнобыльскай катастрофы, манумент быў усталяваны на цэнтральнай плошчы Брагіна.
Абрамляе помнік кампазіцыя з 14 шчытоў – гэта сцяна памяці ахвяр Чарнобыля. На 12 з іх пазначаны назвы выселеных вёсак, а на двух – герб Брагіна і знак радыяцыйнай бяспекі.
Легендарны пажарны і яго гісторыя
Васіль Ігнаценка нарадзіўся ў 1961 годзе ў вёсцы Сперыжжа. Пасля школы скончыў Гомельскае ПТУ №81, потым служыў у арміі, пасля чаго атрымаў працу ў пажарнай ахове Прыпяці. Там ён праявіў сябе як адважны, адказны і самаахвярны пажарны.
У тую трагічную ноч ён разам з баявымі таварышамі першым кінуўся ў агонь. Яны тушылі пажар на даху рэактара, прадухіляючы яшчэ больш страшныя наступствы. Васіль атрымаў смяротную дозу радыяцыі, але да апошняга дапамагаў сваім таварышам.
Апошнія дні героя
Пасля аварыі Ігнаценка быў дастаўлены ў маскоўскую бальніцу. Нягледзячы на моцныя апёкі і прамянёвую хваробу, ён працягваў цікавіцца лёсам сваіх таварышаў. Лекары спрабавалі выратаваць яго, рыхтавалі перасадку касцявога мозгу, але 13 мая 1986 года ён памёр.
Жонка Людміла, будучы цяжарнай, не пакідала мужа ні на хвіліну. Іх дзіця нарадзілася ўжо пасля яго смерці, але пражыло ўсяго некалькі месяцаў з-за наступстваў радыяцыі.
Памяць пра подзвіг
Сёння імя Васіля Ігнаценкі ўпісана ў гісторыю як сімвал мужнасці і самаахвярнасці. У 2006 годзе ён пасмяротна быў удастоены звання «Герой Украіны». Яго подзвіг адзначалі баявыя таварышы, а начальнік маёр Целяцьнікаў казаў: «Ён ахвяраваў сабой, прадухіліўшы далейшыя ахвяры».
Штогод каля бюста Васіля Ігнаценкі ў Брагіне праходзяць памятныя мітынгі, на якія прыязджаюць турысты, ліквідатары і іх сем’і, каб ушанаваць героя.
