Брэсцкі чыгуначны вакзал

Сёння вакзал станцыі Брэст-Цэнтральны ўваходзіць у лік помнікаў архітэктуры Рэспублікі Беларусь, з`яўляецца дзеючым музеем мармуру пад адкрытым небам. Унікальнае збудаванне будынка вакзала гарманічна ўпісваецца ў стыль сучаснага горада. У сярэднім кожны месяц са станцыі Брэст-Цэнтральны адпраўляецца больш за 300 тыс. пасажыраў, сярэднесутачная колькасць адпраўленых пасажыраў складае 9-10 тыс.

Чыгуначны вакзал Брэста - адзін са старэйшых у Беларусі. Гэта - вароты краіны ў Еўропу. Адкрыццё новага будынка вакзалу адбылося на станцыі Брэст-Літоўскі 28 мая 1886 года. На мерапрыемства прыбыла царская сям`я на чале з Аляксандрам III.

Плошча вакзалу ў той час складала больш за 4 тыс. кв. метраў. Яго будынак, пабудаваны ў выглядзе «сярэднявечнага замка» з чатырма воданапорнымі вежамі, быў абсталяваны вадзяным ацяпленнем. У залах для пасажыраў 1-га і 2-га класаў падлогі былі паркетныя, для 3-га класа - драўляныя, у падсобных памяшканнях - асфальтавыя. Лічыцца, што гэта быў адзін з самых прыгожых будынкаў на жалезных дарогах Расійскай імперыі.

Два гады праз на вакзале з`явілася электраасвятленне са 160 лямпачак, якога ў той час на вакзалах расійскіх чыгунак практычна нідзе не было. Аб вялікай значнасці аб`екта кажа і той факт, што ў тыя далёкія гады праз вакзал праходзілі бесперасадачныя вагоны далёкага накіравання з Еўропы на Далёкі Ўсход.

З тых часоў вакзал перажыў не адну маладосць і захоўвае мноства цікавых гістарычных фактаў. Падчас Першай сусветнай вайны больш за 60% будынка вакзала было разбурана. У 20-х гадах яго рэканструявалі ў стылях барока і класіцызму. Пазней Брэсцкі вакзал стаў адным з першых збудаванняў Беларусі, у сценах якога была арганізавана абарона ў першыя дні Другой сусветнай вайны.

З верасня 1939 года Брэсцкі вакзал стаў прыгранічных вакзалам Савецкага саюза. У 1945 годзе было прынята рашэнне пашырыць вакзальны комплекс. Заказчыкам будаўніцтва выступіла Беларуская чыгунка. Будаўнічыя працы былі выкананы ў 1953-1957 гадах. У абліцоўванні ўнутраных памяшканняў і фасадаў будынка былі ўжытыя каляровыя пароды мармуру і граніту, дастаўленыя з розных рэгіёнаў СССР.