Гісторыя стварэння і знішчэння помніка
Першапачаткова помнік быў усталяваны 7 лістапада 1933 года ў гонар гадавіны Кастрычніцкай рэвалюцыі. Яго размясцілі перад будынкам, які ўзводзіўся, – Домам урада Беларускай ССР, праект якога прадугледжваў усталяванне манумента каля цэнтральнага ўваходу.
Аднак падчас акупацыі Мінска ў ліпені 1941 года фашысты знішчылі помнік – ён быў распілены і адпраўлены ў Германію на пераплаўку.
Аднаўленне манумента пасля вайны
Пасля вызвалення Мінска 3 ліпеня 1944 года было прынята рашэнне аб аднаўленні помніка. Выкарыстоўваючы мадэлі, што захаваліся ў майстэрні скульптара, у красавіку 1945 года манумент зноў адлілі на ленінградскім заводзе «Манументскульптура».
Другаснае ўсталяванне помніка адбылося 1 мая 1945 года ў гонар свята Міру і працы, і ён зноў заняў сваё першапачатковае месца на цэнтральнай плошчы.
Аўтарства і архітэктурныя асаблівасці
Аўтарам помніка з’яўляецца вядомы скульптар М. Г. Манізер. Сяміметровы манумент на момант адкрыцця стаў адным з найбуйнейшых у СССР.
Асновай вобраза «Ленін на трыбуне» стала ягонае выступленне 5 мая 1920 года ў Маскве падчас праводзін частак Чырвонай Арміі на Савецка-Польскую вайну, пасля якой была абвешчаная Беларуская Савецкая Сацыялістычная Рэспубліка.
Гарэльефы на пастаменце – сімвалы эпохі
Пастамент помніка ўпрыгожаны чатырма гарэльефамі, што адлюстроўваюць ключавыя моманты савецкай гісторыі:
- «Кастрычніцкая рэвалюцыя»
- «Абарона Радзімы»
- «Індустрыялізацыя краіны»
- «Калектывізацыя сельскай гаспадаркі»
Значэнне помніка для сучаснага Мінска
Імя У. І. Леніна застаецца важным для многіх пакаленняў. Мінулі гады, змяніліся эпохі, але памяць пра правадыра захавалася ў беларускім народзе. Помнік У. І. Леніну ў Мінску на плошчы Незалежнасці працягвае заставацца адным з сімвалаў Мінска, захоўваючы гістарычную і культурную спадчыну краіны.
