Лагер каля вёскі Малы Тростинец стварылі ў 1942 годзе. Ён займаў тэрыторыю ў 200 га. Ваеннапалонныя пабудавалі дом для каменданта, памяшканні для аховы, гараж. Ад Магілёўскай шашы да лагера была праведзена нешырокая дарога.
Лагер агароджваўся калючы дрот, якая знаходзілася пад электрычнасць, вяліся кругласутачная ахова, узброеныя кулямёты і аўтаматы. Таксама меліся надпісы на нямецкай і рускай мовах: "Уваход у лагер забараняецца, без папярэджання будуць страляць!".
У маі 1942 года ў лагеры меўся вялікая гаспадарка па вытворчасці прадуктаў харчавання, працавалі млын, лесапільня, слясарны, сталярны, шавецкі, кравецкія. Ўмовы для жыцця і працы былі цяжкімі. Палонныя размяшчаліся ў хляве на мокрай саломе або ў скляпах, кармілі адходамі, кожны дзень расстрэльвалі кагосьці са зняволеных. Фабрыка смерці Трасцянец не спыняла працаваць ні на хвіліну.
За некалькі дзён да вызвалення Мінска, у канцы 1944 года, былі расстраляныя, а потым спалены 6,5 тысячы зняволеных.
Усяго ў лагеры гітлераўцамі было закатавана, расстраляна і спалена больш чым 206500 чалавек.
У цяперашні час на месцы лагера знаходзіцца мемарыяльны комплекс. Пра тое, што тут быў лагер смерці нагадвае шыльда з надпісам: "Людзі, прыхілеце галавы На гэтым месцы знаходзіўся лагер смерці" Трасцянец ", у якім фашысты знішчылі каля 206.000 чалавек!". На месцы расстрэлу і спалення ўстаноўлена стэла з чырвонага граніту. Таксама пастаўлены манумент на месцы, дзе ў хляве былі спалены 6500 чалавек. І яшчэ некалькі помнікаў нагадваюць, што гэтая зямля прасякнутая слязьмі і крывёй палонных.
