Гродзенскі Музей гісторыі Гарадніцы

Музей гісторыі Гарадніцы (Дом майстра ці Басняцкі домік домік) - музей, прысвечаны дзейнасці гродзенскага старасты падскарбія Вялікага Княства Літоўскага Антонія Тызенгаўза.  

Гарадніца - гістарычны раён горада Гродна, помнік горадабудаўніцтва другой паловы ХVІІІ стагоддзя, пабудаваны па ініцыятыве Антонія Тызенгаўза ў 1765-85 гадах у прадмесці Гродна, былой вёсцы Гарадніцы (сучасная плошча Леніна і вуліца Э. Ажэшка), з мэтай стварыць культурна-прамысловы цэнтр на 1500 жыхароў. Праектам распланіроўкі і забудовай Гарадніцкага ансамбля займаліся дрэздэнскі архітэктар І. Мёзер і італьянец Джузэпэ Сака. Усяго на Гарадніцы было ўзведзена 85 будынкаў рознага прызначэння, згрупаваных вакол плошчаў, вуліц і завулкаў. Пры забудове ўпершыню ў гісторыі архітэктуры Беларусі былі выкарыстаны новыя метады праектавання і будаўніцтва, вытрыманыя высокія для таго часу тэмпы работ. Забудова Гарадніцы ўключала ў сябе тры асобныя рэгулярна спланаваныя зоны: адміністрацыйна-культурную, навучальную і вытворча-жылую, размешчаныя ў заходняй, цэнтральнай і ўсходняй частках тэрыторыі. Галоўнай артэрыяй Гарадніцы з'яўлялася вуліца Раскоша (сучасная вуліца Э. Ажэшка). Па абодва бакі вуліцы ўзвялі 20 тыпавых аднапавярховых драўляных жылых дамоў, у якіх прадугледжвалася пасяліць іншаземных майстроў, запрошаных Антоніем Тызенгаўзам для працы на мануфактурах.

Сёння Гарадніца, дом майстра, у якім размешчаны музей, - адзіны ацалелы будынак з дваццаці так званых "басняцкіх дамоў" ("баснякі "- воінскі каравул Гродзенскай каралеўскай эканоміі).