Гісторыя развіцця
Мястэчка і маёнтак Шэметава спрадвеку належалі заможнаму роду Шэметаў (Szemettów) герба «Лебедзь».Потым Шэметава перайшло ва ўласнасць ашмянскага падкаморнiка Адама Боскага, герба «Ясеньчык». У яго не было дзяцей і пасля яго смерці, Шэметава перайшло да яго сястры Кацярыны з Боскiх Каспаравай Швыкоўскай. Яе дачка Соф'я са Швыкоўскіх Янава Стаброўская разам з сынам Каспарам прадае Шэметава ў 1638 гг. Пятру-Паўлу і Ганне з Кіявічаў Пшэздзецкім герба «Рох ІІІ». Потым Шэметава пераходзіць да іх сына наваградскаму кашталяну Мікалаю Уладзіславу (розум. у 1683 г.), а потам да яго дочкі Сусанны Крыштофавай Зяновiчэвай, ваяводзіне мінскай.
Мінскі ваявода Крыштаф Дэспат-Зяновіч памёр у 1717 годзе. Тарэса Зеновiчэўна выйшла замуж за Караля Сулiстоўскага (розум. 1749 г.) герба «Любіч» і Шэметава дасталася яе сыну Алаізу Сулiстроўскаму, пісару літоўскаму. Жонка была Антаніна з Аскерков (род. у 1740 г.).
У шеменаўскую сядзібу да Алаіза Сулiтроўскаму прыязджаў у госці князь Караль Радзівіл «Пану Каханку».
Ад Алаіза Сулiстоўскага Шэметава перайшло да яго сына Казіміра (1818).
У 1830 годзе на землях былой Рэчы Паспалітай бліснула нацыянальна-вызвольнае паўстанне, якое было жорстка прыгнечана царскімі войскамі.
У 1861 годзе маёнтак Шеметаўшчызна належала пані Скiрмунтавай.
У 1864 годзе было адкрыта Шеметаўскае народная вучэльня.
У гады Першай сусветнай вайны Шэметава знаходзілася на нямецкім боку лініі фронту (з верасня 1915 года)
У навагоднюю ноч 1942 года сядзібная дом ў Шэметава была спалена савецкімі партызанамі з атрада Фёдара Маркава. Падчас атакі загінулі 19 мірных жыхароў, у тым ліку апошняя гаспадыня сядзібы Габрыэла Скірмунт, яе дачка Лідзія Габрыэла Карыбут-Дашкевіч, князь Юзаф (Іосіф) Друцкі-Любецкі і адміністратар маёнтка Бачкоўскі.
Турыстычны патэнцыял
Сядзіба ў Шэметава - помнік сядзібна-паркавай архітэктуры, гэта адна з найболей старажытных сядзібаў на тэрыторыі Беларусі.
Касцёл Боскай Маткі Нястомнай Дапамогі - помнік архітэктуры класіцызму. Каменны касцёл быў закладзены ў канцы ХVIII стагоддзя Сулiстроўскiмi, дабудоўваўся ў пачатку ХIХ стагоддзі Скірмунтамі. У 1902 годзе храм пашыраны і ўпрыгожаны.
Броварны завод. Завод будаваўся Баляславам Скірмунтам напачатку XX у. Ад будынка захаваліся руіны бакавога цаглянага фасада і цокальнага паверха з бутавага каменя. Сярод іншых будынкаў падобнага роду вылучаецца сваім дэкаратыўным адстроем: паўкруглыя вокны, бардзюр, вежкі.
