Гісторыя развіцця
Паводле дадзеных археалагічных раскопак першыя людзі на тэрыторыі сучаснага Драгічынскага раёна з'явіліся яшчэ ў 11-9 тысяч гадоў таму. Стаянкі старажытных людзей былі выяўлены ў ваколіцах вёскі Какорыца і ва ўрочышчы «Герада», у 4 км ад г. Хомск. Найбольш старажытным паселішчам людзей ўпершыню згаданым у пісьмовых крыніцах з'яўляецца горад Здзітаў, размешчаны на р. на Ясельдзе. Упершыню паселішча згадваецца ў 1005 г. у сувязі з прыняццем яго жыхарамі хрысціянства. У XIII стагоддзі Драгічынскія землі ўвайшлі ў склад Галіцынска-Валынскага княства на доўгія гады стаўшы прадметам спрэчак паміж галіцкімі і літоўскімі князямі. У 1240 г. у выніку мангольскага нашэсця Драгічынскія землі ўвайшлі ў склад Вялікага княства Літоўскага. Ужо ў наступным стагоддзі ўпершыню на геаграфічных картах таго часу адзначана паселішча Радостув, якое з'яўляецца сучасным раёнам Драгічына - Радастава.
Афіцыйнай датай першага згадвання Драгічына прынята лічыць 1452 г. Варта адзначыць што да XVII стагоддзя Драгічын насіў іншую назву - Давечаровічы, якое, пасля, трансфармавалася ў цяперашную назву горада. Актыўнае развіццё сяла Давечаровічы пачынаецца з 1519 г., калі яно становіцца ўласнасцю каралевы Рэчы Паспалітай Боны Сфорцы. Дзякуючы яе імкненню ператварыць Палессе ва ўзорную гаспадарку была пачата першая на беларускіх землях аграрная рэформа - валочная памера.
У 1623 г. Давечаровічы атрымліваюць статус мястэчка. Сяло моцна пацярпела падчас наступных казацка-сялянскай (1648-1652 гг.) і Паўночнай (1700-1721 гг.) войнаў - паселішча было разрабавана і спалена. У XVIII стагоддзі Драгічынскія зямлі становяцца адным з цэнтраў культурнага ўздыму: у 1710 г. закладваецца Тараканскі манастыр базыльянаў, які стаў цэнтрам гэтага ордэна на літоўскіх землях. А ў 1775 г. у Антопалі - цяпер гарадскім пасёлку, які размяшчаецца ў 28 км ад Драгічына, адкрылася першая ў краі агульная школа.
У выніку адміністрацыйнай рэформы 1778 г. Драгічын атрымаў статус горада. У выніку трэцяга падзелу Рэчы Паспалітай 1795 г. Драгічын увайшоў у склад Расійскай імперыі. Падчас вайны з Напалеонам 1812 г. Драгічынскі раён быў заняты французскім войскам генерала Рэнье. У ліпені таго ж года пацярпеўшы поўнае паражэнне ад рускіх французы былі вымушаны адступіць на Украіну. Жыхары краю таксама прымалі актыўны ўдзел у паўстанні 1863-1864 гг. Паводле статыстычных даных у 1905 г. у Драгічыне пражывала каля 3600 жыхароў асноўнымі заняткамі якіх былі сельская гаспадарка, гандаль і рамёствы. Да Першай сусветнай вайны ў горадзе функцыянавала сем млыноў, дзве маслабойні, фабрыка саламяных капелюшаў і крэйдавы завод.
У перыяд Першай сусветнай вайны Драгічын быў акупаваны германскімі войскамі з верасня 1915 г. у 1918 г. Пасля адступлення немцаў у горад прыйшлі палякі. Па выніках Рыжскага мірнага дагавору 1921 г. Драгічын, як частка Заходняй Беларусі, адышоў да Польшчы ў складзе якой знаходзіўся да 1939 г. З 1939 г. Драгічын увайшоў у склад БССР. Горад быў заняты нямецка-фашысцкімі захопнікамі ўжо на 3 дзень Вялікай Айчыннай вайны - 25 чэрвеня 1941 г. Нямецкая акупацыя працягвалася да 17 ліпеня 1944 г. У час вайны ў Драгічыне было створана яўрэйскае гета, у якім за тры гады загінула каля 5000 чалавек. Ад гітлераўцаў горад быў вызвалены войскамі 1-га Беларускага фронту ў ходзе аперацыі «Баграціён». Пасля Вялікай Айчыннай вайны Драгічын актыўна аднаўляўся і развіваўся. У 1967 г. Драгічын атрымаў статус раённага цэнтра.
Турыстычны патэнцыял
Цікавасць для турыстаў у Драгічыне ўяўляе Грамнічная царква - помнік драўлянага дойлідства XIX стагоддзя. Другім культавым драўляным збудаваннем Драгічына з'яўляецца будынак касцёла Панны Марыі 1928 г. пабудовы. Цяпер касцёл не дзейнічае. Акрамя таго ў Драгічыне размешчаны Ваенна-гістарычны музей імя Дзмітрыя Карповіча Удавікова, былога начальніка штаба партызанскай брыгады імя. Молатава. Экспазіцыя музея складаецца з фотаздымкаў, дакументаў і лістоў партызан-ветэранаў. У калекцыі музея захоўваюцца асабістыя рэчы кіраўнікоў партызанскага руху, а таксама ўзоры зброі часоў Вялікай Айчыннай вайны. Дзейнічае пастаянная экспазіцыя, якая расказвае пра партызанскі рух у Драгічынскім раёне падчас Вялікай Айчыннай вайны і вызваленні краю ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў.
Побач з вёскай Белін Драгічынскага раёна размешчаны адзін з 265 триангуляционных пунктаў Дугі Струвэ. А ў самой вёсцы знаходзіцца музей народнай творчасці «Бездзежскі фартушок». У экспазіцыі музея сабраны ўнікальныя творы мясцовых майстрых-рукадзельніц. Перлінай калекцыі з'яўляюцца 246 вышытых фартушкоў. Калекцыі цікавыя тым, што сакрэты вышыўкі і ткацтва перадаваліся з пакалення ў пакаленне, захоўваючы пры гэтым сваю ўнікальнасць.
