Гісторыя развіцця
Першае пісьмовае згадванне Лельчыц датуецца 1569 годам, аднак лічыцца, што на дадзеным месцы існавала селішча яшчэ ў XV стагоддзі. У 1793 годзе у выніку другога падзелу Рэчы Паспалітай мястэчка ўвайшло ў склад Расійскай імперыі. У 1874 годзе апошнімі ўладальнікамі Лельчыц стаў род Тышкевічаў.
З лютага 1917 года па студзень 1919 года Лельчыцы знаходзіліся пад нямецкай акупацыяй. 1 студзеня 1919 года Лельчыцы ўвайшлі ў склад БССР, дзе ў верасні 1938 года атрымалі афіцыйны статус пасёлка гарадскога тыпу. У жніўні 1941 года гарадскі пасёлак быў акупаваны нямецкімі войскамі. Лельчыцкі раён стаў цэнтрам партызанскага руху, на тэрыторыі якога дзейнічала некалькі партызанскіх атрадаў. 23 студзеня 1944 года Лельчыцы былі вызвалены ад акупацыі. У выніку аварыі на Чарнобыльскай АЭС у 1986 годзе значная частка Лельчыцкага раёна была забруджана радыёнуклідамі.
Турыстычны патэнцыял
Адсутнасць помнікаў архітэктуры і розных славутасцей кампенсуе створаны ў 1989 годзе Лельчыцкі краязнаўчы музей, у якім можна азнаёміцца з рознымі артэфактамі і культурай жыхароў Палескага края.
Першы касцёл у Лельчыцах быў пабудаваны напачатку XX стагоддзя, але ў 1922 годзе храм быў зачынены савецкімі ўладамі. З 1943 года будынак касцёла выкарыстоўвалася як склад і ў далейшым згарэў. У 1991-1998 гадах у гарадскім пасёлку быў пабудаваны і асвячоны касцёл Найсвяцейшага Сэрца Ісуса і Фацімскай Маці Божай .
Да 1938 года на тэрыторыі гарадскога пасёлка дзейнічала Царква Святой Тройцы. У 2000 годзе ў Лельчыцах быў асвячоны праваслаўны храм Святой Жываначальнай Тройцы.
На першы погляд зусім звычайны помнік Леніну на цэнтральнай плошчы адметны тым, што ў час Вялікай Айчыннай вайны ён выкарыстоўваўся як дот. Пасля вайны пастамент адрамантавалі і ўзнялі на яго новы помнік. У ліпені 2013 года ў гарадскім пасёлку быў адкрыты помнік воінам-інтэрнацыяналістам, якія загінулі ў Афганістане.