Курганныя могільнікі насельніцтва называе па-рознаму. На Віцебшчыне да гэтага часу можна пачуць мясцоваю назву курганоў «волатоўкi». Яно звязана са старажытным паданнем аб тым, што быццам бы ў курганах пахаваныя людзі велізарнага росту і сілы - «Волат». На Гомельшчыне курганы называюць «Капцамi». Але самае распаўсюджанае іх назва на Беларусі «французскія» або «шведскія магілы». На самай справе пахавальныя курганы не маюць ніякага дачынення да шведаў, французаў або да іншых чужаземцаў. Гэта пахавання славян, памяць аб нашых далёкіх продках, якія тут жылі, працавалі, змагаліся шмат стагоддзяў таму назад.
Курганы размешчаны па адным, па два, але большасць знаходзіцца на магільніках, дзе іх налічваецца дзясяткі і нават сотні.
Людзі тых далёкіх часоў в
ерылі, што і пасля смерці чалавека яму неабходна ўсё тое, чым ён карыстаўся пры жыцці. Воіну ў магілу клалі зброю, рамесніку - сякера, ліцейныя формы або гатовыя вырабы, жанчыне - іголкі, упрыгожванні, гаршкі. Верылі, што на тым свеце ім маглі спатрэбіцца розныя прылады працы, хатняя начынне, нават ежа ў чыгунах.Па некаторых з гэтых рэчаў і была навукоўцамі-археолагамі вызначана мяжа паміж крывічамі і дрыгавічамі на тэрыторыі Беларусі.
Гэты адзіночны курган, як мяркуюць, насыпаны ў той час, калі на беларускія землі ўжо прыйшло хрысціянства. Царква ўпарта забараняла паганскі абрад пахавання, не дазваляла класці ў магілу рэчы, насыпаць над ёй курган. Нягледзячы на гэта, насельніцтва, асабліва ў вёсках, на працягу XI - XIII стст. працягвала хаваць памерлых пад курганамі.