Neogotic

Неаготыка або псеўдаготыка (ад італ. gotiko - "варварскі", neos - новы) — накірунак у архітэктуры XVIII-XIX стст., якi звязаны з адраджэннем форм і канструктыўных асаблівасцей готыкі Сярэднявечча. Неагатычны стыль развіўся ў эпоху інтэнсіўнага развіцця капіталістычных адносін, зараджэння імперыялізму і каланізацыі кантынентаў еўрапейцамі. Неаготыка зарадзілася ў 40-х гг. XVIII ст. ў Вялікабрытаніі, дзе традыцыі гатычнага мастацтва былі найбольш моцныя, разам з росквітам садова-паркавага мастацтва і "паэтызацыяй" сярэднявечнай эпохі. Найбольшае распаўсюджванне неагатычны стыль атрымаў у Свяшчэннай Рымскай імперыі, Францыі, Італіі, Іспаніі, а таксама ў каланіяльных уладаннях Вялікабрытаніі, якая ўзводзіла ў iх мноства грамадскіх будынкаў. Неаготыка была прызнана за ўзорны стыль для будаўніцтва каталіцкіх і пратэстанцкіх цэркваў, а таксама для буйных грамадскіх збудаванняў, сядзiб. У гэты час інтэнсіўна дабудоўваюцца і адналяюцца помнікі сярэднявечнай архітэктуры. Для еўрапейскай неаготыкі ХIХ ст. характэрна адмаўленне да адраджэння характэрнай для гатычнага мастацтва цэласнасці мастацкага мыслення, усведамленне эстэтычнай каштоўнасці каркаснай канструкцыі разам з шырокім прымяненнем чыгунных канструкцый. Заход неагатычнага стылю ў Еўропе прыйшоўся на пачатак ХХ ст., калі на змену залішняга гатычнага дэкору прыйшлі строгія формы раманскага стылю. У адрозненне ад Еўропы ўсё неагатычны храмы Беларусі пабудаваны на рубяжы XIX і ХХ стст., што звязана з дзеяннем забароны на будаўніцтва касцёлаў, які рускі імператар Мікалай II адмяніў толькі ў 1905 г. знакамітым Маніфестам. Пасля гэтага каталіцкія храмы ў неагатычным стылі пачалі будавацца паўсюдна на тэрыторыі Беларусі. У стылі неаготыкі пабудаваны тры самыя высокія культавыя збудаванні ў Беларусі: Троіцкі касцёл у Гервятах, касцёл Св. Пятра і Паўла ў Жупранах, касцёл Св. Уладзіслава ў Суботнікі.